Rafał
Ziemkiewicz jest dziennikarzem, publicystą, pisarzem science fiction, tworzy
również prozę realistyczną oraz książki publicystyczne. Szersza publiczność
kojarzy go jako gospodarza takich programów telewizyjnych jak: Ring, Antysalon Ziemkiewicza czy Pojedynek.
Ma talent satyryczny, który ujawnił współpracując z Janem Pietrzakiem i jego Kabaretem
pod Egidą, komentując wydarzenia polityczne w humorystyczny sposób. Pisarz jest
twórcą nagradzanym (nagroda Kisiela oraz Zajdla) i poczytnym (starsze wydania
są wznawiane, a ostatnia książka — Myśli
nowoczesnego Endeka musiała być dodrukowana, gdyż cały nakład zniknął z
półek księgarni w ciągu kilku dni). U Ziemkiewicza docenia się niebywałą
umiejętność analizy bieżących wydarzeń politycznych, a także to, że jest zdecydowanym
wrogiem poprawności politycznej i zafałszowanej papki informacyjnej
mainstreamowych mediów.
W skrócie to książka, na którą składają
się dwie części. Pierwsza jest zatytułowana Silva
rerum i jest zapisem 226 haseł ułożonych w porządku alfabetycznym, druga
natomiast — Pies łańcuchowy to
rozdział, w którym zamieszczono 4 wywiady z pisarzem: Jestem waszym psem łańcuchowym;
Literatura musi się upominać o sprawiedliwość; Książki będą zawsze; To nie demaskacja,
to koloryt lokalny.
Przyznaję,
że bardzo lubię książki w formie alfabetu, ponieważ autorzy przedstawiają w
nich klarowną wizję postrzegania przez
siebie świata w tzw. pigułce. Hasła, które Ziemkiewicz definiuje — bądź raczej objaśnia w
kontekście swoich doświadczeń lub na podstawie własnych dociekań — otwierają oczy na rzeczywistość. Szokujące mogą okazać się wyjaśnienia terminów: bomba atomowa, CKM, cwany niewolnik, Czarnobyl,
emancypacja kobiet, filmy historyczne, globalne ocieplenie, lefebryści, małpy
ze Wschodu, Mein Kampf, pacyfizm, renty inwalidzkie, Rzezie Wołyńskie, syndrom
kolejarza, śmierć, świat wczorajszy, teoria ewolucji, zderzenie cywilizacji.
Dowiemy się z nich dlaczego pod szyldem jednej marki niektóre kraje dostają produkty
gorszej jakości?; dlaczego lewica nie chce dopuścić do ujawnienia treści Mein Kampf?; jakie niebezpieczeństwo kryje
się za wyznawaniem pacyfizmu?; dlaczego celebryci uważają, że najlepszą śmiercią
dla człowieka jest śmierć szybka, nieświadoma, najlepiej we śnie?; dlaczego
mężczyźni są coraz bardziej zniewieściali?; jak to możliwe, że kraje, które nawołują Polskę do respektowania równego statusu kobiet i mężczyzn, same do niedawna nie pozwalały kobietom korzystać z pełni praw?; kto pierwszy dowiedział się o
wybuchu reaktora w Czarnobylu i ile czasu trzymano społeczeństwo w niewiedzy?;
wreszcie czy świat współczesny jest aby na pewno urządzony mądrzej od tego
wczorajszego?
W
dołączonych do książki wywiadach Ziemkiewicz mówi, że jest niczym pies
łańcuchowy, który ostrzega gospodarza i
jego rodzinę przed zagrożeniem. To właśnie w takiej roli siebie widzi: pisarz
chce być tym, który uczula na kłamstwo, który uprzedza o niebezpieczeństwie. Ziemkiewicz
chciałby być uznawany w pierwszej kolejności za pisarza, a nie publicystę. Na jego
wieczorach autorskich prędzej czy później padają prośby o skomentowanie
bieżącej polityki, zaś literatura schodzi na dalszy plan. Pisarz udowadnia w
tych wywiadach wyższość Conrada nad Gombrowiczem, opowiada o fantastyce w
literaturze polskiej, wyraża ostre opinie o polskich krytykach literackich, interpretuje swoją twórczość (Ciało obce, Żywina, Walc stulecia), wspomina
też o swoich planach literackich. Ziemkiewicz mówi, że nigdy nie pisał książek kłaniając się aktualnym trendom, bowiem tak
naprawdę nigdy nie wiadomo, na jaką książkę czytelnicy skierują swoją uwagę, co
więcej — sami czytelnicy nie wiedzą, jaką książkę chcieliby przeczytać.
Ja
jestem pewna, że na pewno chcieliby przeczytać W skrócie :) Poznają wówczas Ziemkiewicza od A do Z.
0 komentarze :
Prześlij komentarz