Alfabet Ziemkiewicza, czyli ,,W skrócie"



   Rafał Ziemkiewicz jest dziennikarzem, publicystą, pisarzem science fiction, tworzy również prozę realistyczną oraz książki publicystyczne. Szersza publiczność kojarzy go jako gospodarza takich programów telewizyjnych jak: Ring, Antysalon Ziemkiewicza czy Pojedynek. Ma talent satyryczny, który ujawnił współpracując z Janem Pietrzakiem i jego Kabaretem pod Egidą, komentując wydarzenia polityczne w humorystyczny sposób. Pisarz jest twórcą nagradzanym (nagroda Kisiela oraz Zajdla) i poczytnym (starsze wydania są wznawiane, a ostatnia książka — Myśli nowoczesnego Endeka musiała być dodrukowana, gdyż cały nakład zniknął z półek księgarni w ciągu kilku dni). U Ziemkiewicza docenia się niebywałą umiejętność analizy bieżących wydarzeń politycznych, a także to, że jest zdecydowanym wrogiem poprawności politycznej i zafałszowanej papki informacyjnej mainstreamowych mediów. 

   W skrócie to książka, na którą składają się dwie części. Pierwsza jest zatytułowana Silva rerum i jest zapisem 226 haseł ułożonych w porządku alfabetycznym, druga natomiast Pies łańcuchowy to rozdział, w którym zamieszczono 4 wywiady z pisarzem: Jestem waszym psem łańcuchowym; Literatura musi się upominać o sprawiedliwość; Książki będą zawsze; To nie demaskacja, to koloryt lokalny.
   Przyznaję, że bardzo lubię książki w formie alfabetu, ponieważ autorzy przedstawiają w nich  klarowną wizję postrzegania przez siebie świata w tzw. pigułce. Hasła, które Ziemkiewicz definiuje — bądź raczej objaśnia w kontekście swoich doświadczeń lub na podstawie własnych dociekań otwierają oczy na rzeczywistość. Szokujące mogą okazać się wyjaśnienia terminów: bomba atomowa, CKM, cwany niewolnik, Czarnobyl, emancypacja kobiet, filmy historyczne, globalne ocieplenie, lefebryści, małpy ze Wschodu, Mein Kampf, pacyfizm, renty inwalidzkie, Rzezie Wołyńskie, syndrom kolejarza, śmierć, świat wczorajszy, teoria ewolucji, zderzenie cywilizacji. Dowiemy się z nich dlaczego pod szyldem jednej marki niektóre kraje dostają produkty gorszej jakości?; dlaczego lewica nie chce dopuścić do ujawnienia treści Mein Kampf?; jakie niebezpieczeństwo kryje się za wyznawaniem pacyfizmu?; dlaczego celebryci uważają, że najlepszą śmiercią dla człowieka jest śmierć szybka, nieświadoma, najlepiej we śnie?; dlaczego mężczyźni są coraz bardziej zniewieściali?; jak to możliwe, że kraje, które nawołują Polskę do respektowania równego statusu kobiet i mężczyzn, same do niedawna nie pozwalały kobietom korzystać z pełni praw?; kto pierwszy dowiedział się o wybuchu reaktora w Czarnobylu i ile czasu trzymano społeczeństwo w niewiedzy?; wreszcie czy świat współczesny jest aby na pewno urządzony mądrzej od tego wczorajszego?
    W dołączonych do książki wywiadach Ziemkiewicz mówi, że jest niczym pies łańcuchowy, który ostrzega gospodarza i jego rodzinę przed zagrożeniem. To właśnie w takiej roli siebie widzi: pisarz chce być tym, który uczula na kłamstwo, który uprzedza o niebezpieczeństwie. Ziemkiewicz chciałby być uznawany w pierwszej kolejności za pisarza, a nie publicystę. Na jego wieczorach autorskich prędzej czy później padają prośby o skomentowanie bieżącej polityki, zaś literatura schodzi na dalszy plan. Pisarz udowadnia w tych wywiadach wyższość Conrada nad Gombrowiczem, opowiada o fantastyce w literaturze polskiej, wyraża ostre opinie o polskich krytykach literackich,  interpretuje swoją twórczość (Ciało obce, Żywina, Walc stulecia), wspomina też o swoich planach literackich. Ziemkiewicz mówi, że nigdy nie pisał książek kłaniając się aktualnym trendom, bowiem tak naprawdę nigdy nie wiadomo, na jaką książkę czytelnicy skierują swoją uwagę, co więcej — sami czytelnicy nie wiedzą, jaką książkę chcieliby przeczytać.
    Ja jestem pewna, że na pewno chcieliby przeczytać W skrócie :) Poznają wówczas Ziemkiewicza od A do Z.

0 komentarze :

Prześlij komentarz